Fabrizio Poggi support act Michiel d'Haeze Blues Kultuurschuur Wetteren (13-11-2021) report & photo credits: Marcel info club: Kultuurschuur info artist: Fabrizio Poggi - Michel d'Haeze © Rootsville 2021

Het zijn drukke tijden voor bluesreporters. Gelukkig hoef ik niet altijd de helft van het land af te haspelen om een goede gig te zien. Vandaag eventjes dicht bij de deur te Wetteren, waar ze in de Kultuurschuur het bezoek kregen van Fabrizzio Poggi en zijn band. Allen daarheen dus, enfin...ik alleen..

De naam Kultuurschuur dekt echter de lading niet. Geen schuur maar wel een prachtige kapel met heiligenbeelden en biechtstoelen. Zeer mooie setting voor een bluesavond waar we bij aankomst al meteen door de organistaie, die trouwens zeer vlekkeloos verliep, werden getrakteerd op een welkomstdrankje en persoonlijk werden begeleid naar ons “covidbubbel” tafeltje. Waarvoor onze welgemeende dank.

Jammer genoeg bleek Dries Bongaerts in corona-quarantaine te zitten en werd hij vervangen door Michiel D’Haese. Michiel is de zanger gitarist van Mudcookies die zich ook eens waagt aan een solo project. 32 jaar oud en afkomstig uit Merelbeke, dus diende hij ook al niet teveel kilometers af te leggen om ter plaatse te komen. Vorig jaar was hij nog te gast op het More Blues Festival in Zottegem. Buiten Mudcookies kan je hem ook terug vinden bij “Vrijdag” , een band die Nederlandstalige muziek brengt met invloeden van blues, NOLA en Americana en waar Michiel ook de gitarist is.

Enkel gewapend met een gitaar is het nooit een makkelijke klus om het publiek warm te krijgen. Maar Michiel had daar geen problemen mee. De man heeft een knappe stem en heeft het fingerpicken meer dan onder de knie. Hij bracht, in zijn korte set slechts 2 covers met ‘Rainy Night In Georgia’ van Tony Joe White en Merle Travis’ ‘GuitarRag’. Al de rest van de songs was eigen werk zoals ‘The Hurd’ , ‘So Long’ , ‘Melt My Heart’, ‘The Game’ of het Nederlanstalige ‘Stuur’. De aanwezigen zagen dat het goed was en lieten hun appreciatie blijken. Dit was alvast veelbelovend.

Na een korte pauze konden wij ons in de startblokken zetten voor Fabrizio Poggi & Band. Nadat hij in februari 2019 forfait moest geven voor zijn Belgische tournee wegens ziekte, werd er met grote verwachtingen uitgekeken naar de concertreeks van Fabrizio Poggi. Deze Italiaanse blues muzikant werkte samen met de allergrootste rootsmuzikanten ter wereld, waaronder The Blind Boys of Alabama, Charlie Musselwhite, Guy Davis, Augie Meyers Bob Margolin of Robert Plant om er slechts enkelen te noemen.

Maar Poggi maakt ook eigen muziek. In 2008 bracht hij het album 'Mercy' uit. Een bijzonder emotionele plaat, die hij uitbracht na een jarenlange depressie. Het werd een plaat vol spirituals, waarin de dankbaarheid voor een nieuw leven centraal staat.

Begin 2015 bracht Poggi met zijn band Chicken Mambo 'Spaghetti Juke Joint' uit, een album dat een stuk ruiger klinkt dan de vorige. Nog dat jaar volgde “Il Soffio della Liberta” en een jaar later “Texas Blues Voices”. De man zit dus duidelijk niet stil. Ik was razend benieuwd naar dit optreden want ik ben zelf een grote fan van de man ! Hij weet zich ook altijd te omringen door muzikanten van uitzonderlijke kwaliteit en dat was vandaag al zeker het geval, oordeelt u maar zelf: Gianni Marzo (gitaar), Filip Vandebril (bas), Martine de Kok (piano, accordeon) en Katleen Scheir (percussie, backing vocals).

En het begon sterk met “Hole In Your Soul’ waarbij onmiddellijk duidelijk werd dat we een concert zouden krijgen op zeer hoog niveau. Dat werd iets later bevestigd met ‘The Soul Of A Man’ van Blind Willie Johnson, dat in een nieuw kleedje werd gestoken met sterke backing vocals van Katleen Scheir. En het ging crescendo want Fabrizio en band serveerden ons een uitstekende ‘Needed Time’ een traditional die ooit in de bekendheid werd gebracht door Lightnin’ Hopkins en die wij vooral kennen van de versie van bluestroubadour Eric Bibb. Hier konden we alweer genieten van de knappe stem van Katleen en haalde Martine de accordeon boven. Zeer mooi allemaal.

Hierna keerde Fabrizio terug naar Blind Willie Johnson met ‘Nobody’s Fault But Mine’, nummer dat vooral bekend werd door de versies van Led Zeppelin of Nina Simone. Fabrizio amuseert zich geweldig en weet het publiek goed te bespelen, en die gaan zonder morren mee in zijn verhaal. Als echte Italiaan is hij een babbelaar en zijn bindteksten worden meer verhalen, maar het stoort niet, zeker niet met zijn Italiaans-Engels accent en het feit dat het wat doorspekt is met een vleugje humor.

Met ‘Hard Times Come Again No More’ wordt wat gas teruggenomen en dan volgt een magisch moment wanneer Katleen ‘We Shall Overcome’ van Pete Seeger aanzet. Iedereen wordt stil van de “nachtegaal” stem van Katleen en de kiekenboelen verschijnen op ieders armen. Ook ‘Nobody Kows the Trouble I’ve Seen’ staat op het menu, geserveerd in een wel heel speciale saus, maar deze smaakte wel excellent. ‘Songs For Angelina’ was er eentje voor zijn madam en al de andere “Angelinas” in de wereld. Katleen mocht met ‘That’s Where She Belongs’ (uit haar cd Border Guards) een eigen song brengen en hiermee haar zang- en schrijverstalent nog eens extra in de verf zetten, voor zover dit nog nodig moest zijn. Een lange versie van ‘I’m On The Road Again’ gevolgd door ‘ I Heard Angels Singing’ mochten deze schitterende avond afsluiten. Enfin, dat was toch de bedoeling maar de enthousiaste aanwezigen dachten en duidelijk anders over en er barstte een oorverdovend applaus los waardoor Fabrizio niet anders kon dan terugkomen voor een meer dan verdiende “bis” met ‘Amazing Grace’. Laat ik nou van deze song al duizenden versies gehoord hebben, maar deze was gewoon “amazing” !

Staande ovatie en doek over deze, alweer, fijne bluesavond. Grazie mille signore Poggi !!!

Ik wil voor afsluiten nog eens een dikke pluim op de hoed steken van de organisatie, die alles in goede banen heeft geleid en waar alles volgens de huidige corona-normen perfect was geregeld , proficiat! Ik kom hier bij gelegenheid zeker nog eens terug.

Marcel